Τόσοι διαφορετικοί...

.....αλλά τόσο ίδιοι.

Αυτό σκέπτομαι κάθε φορά που περιηγούμαι ή στις σελίδες του διαδικτύου ή στο facebook.

Υπάρχουν πάρα πολλοί,κυρίως νέοι,που ενδιαφέρονται για την Ορθόδοξη Εκκλησία και την διδασκαλία της,για την φανερωμένη αλήθεια της πίστεως μας και για όλα αυτά τα οποία επεξηγήθηκαν απο τους μεγάλους Πατέρες. Αλλά και εκείνοι που οδηγήθηκαν απο σύγχρονες οσιακές μορφές ή εξέχουσες θεολογικές παρουσίες ή έντονα εμπειρικά πρόσωπα, ειναι πάρα πολλοί,με ομολογουμένως έντονη παρουσία στο p.c. και στην χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας.

Εδώ μέσα η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και η ανάπτυξη τους , ειναι καθημερινή πραγματικότητα, και η εναλλαγή των τοποθετήσεων τους αυτά που αποδεικνύουν πως οι νέοι μας δεν έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη όπως τους κατηγορούν,πώς έχουν ενδιαφέροντα και αναζητήσεις κυρίως γι αυτά που πολλοί τα θεωρούν ξεπερασμένα και ενασχολήσεις κάποιων άλλων ηλικιών.Εμείς που ασχολούμαστε με την νέα γενιά,γνωρίζουμε πολύ καλά οτι οι νέοι μας,οι ασχολούμενοι με την Εκκλησία μας,ειναι και πολλοί και ενεργά μέλη της έντονα συνειδητοποιημένα.

Αυτό κάνει την Εκκλησία μας να ελπίζει και να θωρεί το μέλλον με την ελπίδα πώς οι μελλοντικές γεννιές θα ειναι το ¨κάτι άλλο¨ σε σχέση με την ίδια και με την κεφαλή Της που ειναι ο ιδιος ο Χριστός μας .

Όλα τα παραπάνω ειναι η πραγματικότητα που την αναγνωρίζουν ολοι εκείνοι που βρίσκονται κοντά καί μέσα σε αυτήν την <απ΄αιώνος φανερούμενη>

Αλλά υπάρχει και μιά άλλη πραγματικότητα που δυστυχώς δεν την πλησιάζουμε εμείς οι ποιμένες της Εκκλησίας και δεν την θεραπεύουμε,γιατί υπάρχει ως νοσηρή κατάσταση σε όλους αυτούς που μας εμπιστεύονται και ελπίζουν σε εμάς και σε αυτά που πρεσβεύουμε.

Και αυτή ειναι η νοσηρή κατάσταση: Αφήνουμε το ποίμνιο μας να δέχεται τις δικές μας ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις,τις οποίες καλύπτουμαι με το ένδυμα της δήθεν θεολογίας,χωρίς αποδείξεις απο τον γραπτό λόγο Του Ιερού Ευαγγελίου,τους Πατέρες και μεγάλους ερμηνευτές του,καθώς επίσης και την εμπειρία των σύγχρονων μορφών της πίστεως μας.

Ετσι κάνουμε ένα μεγάλο λάθος το οποίο φαίνεται οτι θα ειναι τραγικό για την συνέχεια αν γρήγορα δεν ιαθεί. Κατασκευάζουμε ενα ποίμνιο βασισμένο οχι στις αιώνιες αλήθειες-τις και δοκιμασμένες-αλλά σε αυτά που η ανόητη και όχι δοκιμασμένη κεφαλή μας κατεβάζει.

Δημιουργούμε μέλη της Εκκλησίας που φαίνονται με την πρώτη ματιά ως αντίπαλα,ζώντας στην ίδια εκκλησία,κοινωνόντας εκ του ιδίου Ποτηρίου,λειτουργημένοι στον ίδιο πολλές φορές ναό,αλλά έχοντας διαφορετικές θέσεις και απόψεις απ΄αυτές που η μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία έχει.

Οχι βέβαια στο δόγμα αλλά στίς διαφορετικές προσεγγίσεις ενός θέματος που δείχνουν αγγειλώσεις και προσκολλήσεις.....γιατί ο πνευματικός μου αυτά μου λέει...

Βέβαια πολλές φορές η διαφορετική γνώμη ειναι και διαφορετική οδός σωτηρίας που έχει όμως το ίδιο αποτέλεσμα την εύρεση της αλήθειας και την εγκόλπωση της.

Αν έτσι συμβαίνει έχει καλώς ,αλλά τις περισσότερες φορές ειναι αυτά που παραπάνω περιέγραψα.

Για ένα θέμα που γνωρίζουμε τις θέσεις των πατέρων και ειναι αποκρυσταλωμένη η αλήθεια περιπλανόμαστε και ταλανιζόμαστε σε ενα πέλαγος αλλων τοποθετήσεων με αποτέλεσμα να χανόμαστε και να χάνουμε την οδό της σωτηρίας μας.Να κάνουμε ψυχές ράκη και προβληματικές γιατί εμείς δεν κάναμε το αυτονόητο,να μελετήσουμε για να διδάξουμε,να φωτισθούμε για να φωτίσουμε,να φύγουμε απο την βεβαιότητα των λόγων μας και με την ταπεινότητα του φρονήματος μας να οδηγηθούμε στην εμπειρία των Αγίων μας του βίου τους και των λόγων τους.

Ας θεραπεύσουμε αυτήν την νοσηρή κατάσταση για να μην θρηνήσουμε κάποτε θύματα της αλογίας μας που προέρχεται απο τον αθεολόγητο λόγο μας και για να γινόμαστε τόσο ίδιοι όσο διαφορετικοί και αν είμαστε.

Η Συνέχεια.....

Μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής απο την ενημέρωση του blog μου, επανέρχομαι για να συνεχίσω, οχι τόσο για να ενημερώνω, όσο για να επικοινωνώ με πρόσωπα τα οποία μου το ζητούν.

Θα προσπαθώ κάθε φορά που θα έχω τον απαιτούμενο χρόνο ,να γράφω κάτι και να το κοινοποιώ για να υπάρχει ως φωνή μέσα στην πολυφωνία της τεχνολογίας και την χρησιμότητα των μέσων.

Ειναι αυτό που ζητούσα εδώ και τόσα χρόνια που έκανα το πρώτο βήμα ως ορθόδοξος Ιερεύς,να χρησιμοποιήσω το διαδύκτιο και να νοιώσω τότε μια πρωτόγνωρη εμπειρία που στάθηκε σταθμός για την μετέπειτα πορεία μου με τα ηλεκτρονικά μέσα και τον άνθρωπο, έτσι όπως δεν φανερώνεται ούτε και στο ιερό εξομολογητήριο, λόγω της απρόσωπης επικοινωνίας που υπάρχει σε αυτά.

Ο Θεός βοηθός λοιπόν και σας ευχαριστώ για την ανοχή σας.

Φανέρωση του Θεού

Στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία η εορτή των Χριστουγέννων εορταζό­ταν μαζί με την εορτή των Θεοφανείων στις 6 Ιανουαρίου. Πριν από τον κοινό εορτασμό υπήρχε επταήμερος νηστεία. Στις μέρες μας, καθώς εορτάζουμε ξεχωριστά τα Χριστούγεννα από τα Θεοφάνεια, έμεινε στην Εκκλησία μας μόνο η παραμονή των Θεοφανείων ως ημέρα νηστείας. Την ημέρα αυτή βαπτίζονταν όσοι ήθελαν να γίνουν νέα μέλη της Εκκλησίας μετά από μία μεγάλη περίοδο συστηματικής κατήχησης, γιατί με τη βάπτιση του Κυρίου από τον Ιωάννη τον Πρό­δρομο, ο Χριστός εγκαινίασε το Βάπτισμα της Εκκλησίας.
Η βάπτιση του Χριστού ονομάζεται Θεο­φάνεια, δηλαδή φανέρωση του Θεού. Είναι η φανέρωση του Τριαδικού Θεού, όπως το λέει το απολυτίκιο της εορτής: «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζο­μένου σου, Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». Έτσι και το βάπτισμα του κάθε πιστού είναι μια Τριαδική Θεοφάνεια. Χαρακτηριστικά, μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας πως με το άγιο βάπτισμα «ο Πατέρας μας ανέπλασε, από τον Υιό αναπλαστήκαμε και το Άγιο Πνεύμα μας ζωοποίησε». Διακρίνουμε την παρουσία του Θεού στην ολότητα της να ενεργεί δυναμικά πάνω στον άν­θρωπο κατά την ώρα της βαπτί­σεώς του, όπως δυναμικά φανε­ρώθηκε ο Τριαδικός Θεός όταν δημιούργησε τον άνθρωπο. Η βάπτιση είναι μία από τις ενδεί­ξεις της αγάπης και της τιμής που δείχνει ο Θεός για τον άνθρωπο. Ο Θεός δεν μας έκανε αγγέλους ή αρχαγγέλους αλλά μας έκανε κάτι ανώτερο αυτών: μας έκανε υιούς Θεού. Όπως στη Βάπτι­ση του Χριστού άνοιξαν οι ουρανοί και το Άγιο Πνεύμα στάθηκε επάνω Του, έτσι και στη δική μας βάπτιση ο Χριστός στέλνει το Άγιο Πνεύμα για να μας καλέσει στην ουράνια πατρίδα.
Της πατρίδας αυτής ήμαστε πολί­τες αλλά λόγω της παρακοής και της αποστασίας μας αρνούμαστε την πατρίδα μας και γινόμαστε μετανάστες σε έναν πικρό γήινο κόσμο. Ο Χριστός με το βάπτισμα και την επί γης ζωή Του αλλά κυρίως με το Σταυρικό θάνατο και την Ανά­στασή Του, μας άνοιξε τους ουρανούς και μας έδειξε την επιστροφή σε αυτή την ουράνια πολι­τεία. Όσο μεγάλο κι αν είναι, όμως, δεν αρκεί μόνο το βάπτισμα μας για την επιστροφή, γιατί είναι ένα δώρο. Αν εμείς πετάξουμε αυτό το δώρο, δεν θα μας ωφελή­σει. Αν δεν κάνουμε προσπάθεια να ζήσουμε πνευ­ματική και ενάρετη ζωή, να μάθουμε για το Θεό, θα παραμείνουμε χριστιανοί που απλά κάποτε βαπτιστήκαμε και θα καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας εκτελώντας μερικά τυπικά θρησκευ­τικά καθήκοντα. Τι είναι η πνευματική και ενάρετη ζωή; Με δυο λόγια, είναι η ζωή της οποίας Κύριος είναι ο Θεός, η ζωή που δεν φωτίζεται από το υπερφίαλο «εγώ» και τις πενιχρές ανθρώπινες δυνάμεις αλλά η ζωή που φάρο φωτεινό και οδοδείκτη έχει το θέλημα του Θεού. Μακάρι με τα φετινά Θεοφάνεια να γίνει φανέρωση του Θεού και στην ψυχή μας. Μακάρι να γίνουν αφορμή για να αναζωογονή­σουμε τη σχέση μας με το Θεό, ο οποίος πάντοτε μας περιμένει για να ανοίξει πρόθυμα τις πατρικές του αγκάλες και να μας δεχθεί.

Χριστούγεννα 2008

Xριστός γεννάται σήμερον! Ποια άλλη σημαντικότερη ανακαίνιση, ποιο άλλο σημαντικότερο καινούργιο γνώρισε η κτίση; Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για κακομοιριά και μιζέρια, δεν υπάρχει χώρος για μίσος και φθόνο. Όσα συμβαίνουν προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε αυτό, προσ­πα­­θούν να μας βυθίσουν στο πέλαγος της απελπισίας, του μίσους προς το συνάν­θρωπο, του φθόνου προς την ευημερία και τον πλούτο του γείτονα, της δυστυχίας και της γκρίνιας.
Αναμφίβολα, όταν στη ζωή περνάς δύσκο­λα, όταν το καθημερινό ψωμί βγαίνει με πολύ κόπο, είναι εύκολο να γκρινιάξεις. Κατά τη λογική του κόσμου, είναι «λογικό» να γκρινιάξεις. Και είναι εύκολο, κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία του όχλου να σπάσεις και να καταστρέψεις. Φτάσαμε στην εποχή που προφήτευσε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, το κουτί μέσα στο σαλόνι ελέγχει τη ζωή μας. Κατευθύνει συνειδήσεις, αλλάζει κυβερνήσεις, δυστυχεί τον κόσμο, γιατί ο πόνος είναι ακριβά πωλήσιμο προϊόν. Και το χειρότερο, κρύβει τη διέξοδο, τη λύση στα προβλήματα που δημιουργεί ή ανακυκλώνει.
Είναι όλα ρόδινα και απλά παρουσιάζονται άσχημα για κάποιους άγνω­στους, ανίερους σκοπούς; Μα όχι. Όλοι αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν άνθρω­ποι που πλουτίζουν παράνομα. Πως υπάρχουν άνθρωποι που αμείβονται με χιλιάδες ευρώ για να κάνουν τους οικονομικούς δείκτες να ανθούν, ενώ η πείνα αυξάνει. Πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν «μέσον» και παίρνουν τη θέση του άλλου, που κάνουν τη δουλειά τους πιο γρήγορα, που έχουν νοσοκομειακή περίθαλψη και δεν περιμένουν με τους μήνες. Και άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν τα απαραίτητα να ζήσουν, που είναι αποκλεισμένοι από κάθε προνόμιο, που πεθαίνουν σε ένα θάλαμο αναμονής. Υπάρχουν δύο κόσμοι και μεταξύ τους... χάσμα μέγα.
Οπότε, ποια είναι η διέξοδος γι’ αυτόν που αδικείται; Αυτό που προσπα­θούν οι πε­ρισσό­τεροι είναι να περάσουν στην απένα­ντι πλευρά του «χάσματος». Να γίνουν εκεί­νοι που πλουτίζουν, να γίνουν εκείνοι που ευημερούν εις βάρος των άλ­λων, να γίνουν εκείνοι που αδικούν. Ακόμη κι αν ξεκινούν ιδεαλιστικά, η ιστορία έχει δείξει πως στο τέλος γίνονται μέρος του συστήματος που πολεμούν. Και έτσι το σύστημα ανακυκλώνεται. Και το χάσμα υπάρχει, το μόνο που διαφέρει είναι τα πρόσωπα στις απέναντι πλευρές.
Χάσμα μέγα υπήρχε και την εποχή του Αυγούστου Καίσαρος. Υπήρχε χάσμα μέγα κοινωνικό, όπως και σήμερα. Υπήρχε και ένα άλλο χάσμα, όμως, πιο σημαντικό. Το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η φυσική ζωή του αν­θρώ­που είναι πλησίον του Θεού, γιατί έτσι πλάστηκε. Η επιλογή του ανθρώπου να απομακρυνθεί από το Θεό, μη τηρώντας το θέλημά Του, είχε δημιουργήσει μία αφύσικη απόσταση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων. Οι άνθρωποι που είναι πλασμένοι να γίνουν κατά χάριν θεοί, ενώ είχαν ανείκαστο πνευματικό και υλικό πλούτο, απαίτησαν κι άλλα. Απαίτησαν να γίνουν θεοί, χωρίς το Θεό που τους δημιούργησε. Και έτσι βάθυνε το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων˙ από την άρνηση των ανθρώπων στο Θεό.
Το χάσμα εκείνο το έκλεισε το καινοφανέστερο γεγονός στην ιστορία του κόσμου. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Ο Χριστός δεν είναι ένας προφήτης, δεν είναι ένας χαρισματικός απεσταλμένος του Θεού, δεν είναι κάποιος «περίπου» Θεός, δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος˙ είναι ο Θεός! Για να γεφυρωθεί το χάσμα χρειαζόταν κάτι εντελώς νέο. Κάτι πεντακάθαρο, άμεμπτο και αγνό. Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε από Παρθένο γυναίκα, την Παναγία. Νικήθηκαν της φύσεως οι όροι! Το τεχθέν νήπιο δεν μπορεί να ήταν τίποτα άλλο παρά Θεός και άνθρωπος. Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, κένωσε τον εαυτό Του και Θεός ων βρέθηκε περιφρονημένος σε ένα πάμπτωχο σπήλαιο, με παρέα τα άλογα ζώα.
Δεν ήταν δυνατόν το χάσμα να το γεφυρώσει κάτι που έγινε από αυτό τον κόσμο. Ο Χριστός είναι η ανάπλαση του γένους των ανθρώπων, ο νέος Αδάμ. Κι έτσι οι άνθρωποι που το επιθυμούν μπορούν να έρθουν πάλι σε κοινωνία με το Θεό, να ζήσουν τη φυσική ζωή, τη ζωή που υπακούει στο θέλημα του Θεού. Όχι μία ζωή παθητική και βολεμένη αλλά μία ζωή ελεύθερη, δυναμική, χωρίς φράγματα και περιορισμούς. Η πνευματική πρόοδος και τα άνωθεν χαρίσματα δεν έχουν τελειωμό και πέρας. Για να γίνει αυτό, όμως, η πορεία του ανθρώπου πρέπει να είναι αντίστοιχη με αυτή του Χριστού. Η πορεία αυτή πρέπει να είναι κενωτική, ο άνθρωπος πρέπει να αδειάσει από ό,τι τον κάνει μικροπρεπή. Δυστυχία δεν είναι μόνο το να μην έχεις χρήματα. Μεγαλύτερη δυστυχία είναι το να μην έχεις ανθρώπους, το να βλέπεις ανθρώπους και να συγχύζεσαι, να τους θεωρείς ηλίθιους, να βρίζεις που αναγκάζεσαι να τους υπομένεις, να τους έχεις αντιπάλους σε κάθε τι.
Δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά είναι μεγάλη δυστυχία να αδικείς. Είναι μεγάλη δυστυχία το να γνωρίζεις ότι ζεις εις βάρος των υπολοίπων, πως τους εκμεταλ­λεύεσαι, πως αδίκως επωφελείσαι γνωριμίες. Μπορεί ο κόσμος και οι καταστάσεις να μας το κρύβουν αλλά αυτό είναι το δράμα του ανθρώπου, το ότι δεν βλέπει στο συνάν­θρωπο μία εικόνα Θεού, έναν αδελφό. Αυτό το βιώνουν οι άνθρωποι όταν αντι­λη­φθούν πως η παντοδυναμία τους είναι αμφίβολη, μάλλον ψευδής. Αν δεν το κάνουν οικιοθελώς, έρχεται μία στιγμή που η ζωή τους δείχνει ποιο είναι το αληθινό νόημά της. Θυμηθείτε τι έλεγε διδακτικά ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ένα μόλις χρόνο πριν: «Ο άρρωστος {άρα ο άνθρωπος} επιθυμεί την κοινωνία με τους ανθρώπους, θέλει να γίνεται μέτοχος της αγάπης τους, νιώθει ανακούφιση από την αναστροφή μαζί τους... Μπορώ να ιεραρχώ πιο εύκολα τις αξίες της ζωής και να βάζω στην άκρη τις αδυναμίες και τις μικρό­τητές της, γιατί μπορώ πιο εύκολα να συγχωρώ και να απλώνω το χέρι της συγκατάβασης σε εκείνους που με πίκραναν και με πόνεσαν στο παρελ­θόν.» Αυτή είναι η φύση, η κοινωνία με τους συνανθρώπους και με το Θεό.

Το αρχαίο χάσμα, λοιπόν, χρειάστηκε την ενανθρώπηση του Θεού για να γεφυρωθεί. Άραγε, το κοινωνικό χάσμα τι χρειάζεται για να γεφυρωθεί; Χρειά­ζεται κάτι εξίσου καινοφανές. Τι θα μπορούσε να είναι; Μήπως η εκ νέου ενανθρώπιση του Θεού; Όχι, βέβαια. Η ενανθρώπιση του Θεού έγινε άπαξ και όσα χωρίζουν τους ανθρώπους μπορούν πλέον να εξαλειφθούν. Τη λύση την έχουμε στα χέρια μας: απλή, πεντακάθαρη. Ας περάσουμε στην πλευρά του Χριστού, ώστε να μην έχουμε απέναντί μας εχθρούς και μπροστά μας ένα χάσμα. Ας δούμε τους συνανθρώπους ως αδελφούς και εικόνες Θεού, όπως μας έδειξε ο Χριστός. Ας μην αδικούμε, για να μην αδικη­θούμε. Ας μην εκμε­ταλλευόμαστε, για να μην μας εκμεταλλευθούν. Ας μην κλέβουμε δημόσιο ή ιδιωτικό χρήμα για να μην μας κλέψουν. Ο κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Μακάρι να το έκαναν οι πολιτικοί. Θα υπήρχε πολιτικός ανάξιος του όρκου να υπηρετεί τον πολίτη και τη δημοκρατία; Μακάρι να το έκαναν όλοι οι άνθρωποι. Θα υπήρχαν τότε άνθρωποι που πλουτίζουν χωρίς να αποδίδουν ένα μέρος του πλούτου τους σε αυτούς που δεν έχουν τα αναγκαία;

Οικονομική κρίση ή κρίση συνειδήσεως;

Bομβαρδιζόμαστε από παντού, περιοριζόμαστε, ανασκουμπωνόμαστε από τις αόρατες απειλές της οικονομικής κρίσης που καραδοκεί! Τελικά ποια είναι αυτή η κρίση που όλοι πραγματεύονται στις συζητήσεις τους; Πρόκειται για ένα υπαρκτό φαινόμενο ή κάποιου είδους καλά σχεδιασμένης επιχειρηματικής στρατηγικής με σκοπό την αύξηση του πλούτου των λίγων και ισχυρών;
Μήπως κοροϊδευόμαστε; Ήταν μαθη­ματικώς βέβαιο ότι τα της οικονο­μίας θα έφθαναν στο απροχώρητο με την αισχροκέρδεια η οποία ήταν διάχυτη εδώ και πολύ καιρό στις συνειδήσεις των ανθρώπων που έχουν αναλάβει τη διά­θεση διαφόρων αγαθών οιουδήποτε βαθ­μού ανάγκης, των ανθρώπων που κινούν και ελέγχουν το εμπόριο δηλαδή. Τόσο έχει θολωθεί η συνειδησή μας, τόσο έχουν αποδυναμωθεί τα ιδανικά μας κι έχουν εκλείψει παντελώς οι αξίες μας. Ίσως η παρούσα κατάσταση κι ότι επακολουθήσει να είναι ενδεικτική της πνευματικής μας προόδου.
Ίσως αξίζουμε να τα υποστούμε όλα αυτά, γιατί βγάλαμε εντελώς την παρουσία του Χριστού από τη ζωή μας και την καθημερινότητά μας, με αποτέλεσμα να αποκαρδιωθούμε, να γίνουμε απάνθρωποι και να καταστρέψουμε τις ισορροπίες στη ζωή μας. Χωρίς τη ρυθμιστική ύπαρξη του Θεού μέσα στην ψυχή του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να λέγεται κυριολεκτικά άνθρωπος, καθώς χωρίς Θεό δεν μπορεί να δει προς τον ουρανό, προς τα άνω. Το μόνο που καταφέρνει είναι να καταστρέφει κάθετι που απλόχερα κι από αγαπητική διάθεση του δώρισε ο Δημιουργός Θεός.

Ο παραλογισμός της λογικής μας

Ένας κόμπος στο λαιμό μας έρχεται όταν αναθυμούμαστε το πάθημα του άφρονα πλουσίου της παραβολής. Πολύ εύκολα μπορούμε να τον καταλάβουμε, να τον συμπονέσουμε, να νιώσουμε την απελπισία του.
Και αυτό, βέβαια, ακριβώς επει­δή μπορούμε χωρίς δυσκολία να έρ­θου­με στην θέση του και να βάλουμε τον εαυτό μας στο ρόλο του. Κυρίως γιατί με τον άφρονα πλούσιο μοιάζουμε όλοι και μάλιστα πολύ... Σε κάθε εποχή ο άνθρωπος επιζητά τα υλικά αγαθά παρα­πά­νω από τα πνευματικά. Ο καρδιο­γνώστης Χριστός το γνωρίζει αυτό και γι’ αυτό μας το επισημαίνει τόσο παραστατικά και εύγλωττα. Μάλιστα στο τέλος της παραβολής ο Χριστός μάς τονίζει, σαν συμπέρασμα, που μοιάζει με παρατήρηση, «οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν...». Δηλαδή, έτσι παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει για τον εαυτόν του και όχι για το Θεό.
Και κάπου εδώ ο κόμπος έχει πλέον αρχίσει να μας πνίγει, καθώς αισθανόμαστε απειλή... την απειλή του Θεού. Είναι όμως έτσι; Πάμε λοιπόν από την αρχή και σβήστε τα προηγούμενα... Ο Κύριος ούτε να μας φοβίσει ήθελε ούτε και να μας απειλήσει. Απλώς ο Κύριος τόνισε και ανέδειξε τη φυσική ροή των πραγμάτων... Το τραγικό λάθος του πλούσιου – το λάθος που τελικά τον έκανε άφρονα – ήταν πως απέβαλε το Θεό από την σκέψη και την ζωή του. Εξεδίωξε το Θεό από την ζωή του και τελικά έχασε την συναίσθηση του εαυτού του. Έχασε την λογική του. Με αυτό τον τρόπο διέγραψε ή δεν κατανόησε ποτέ πως ο άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή. Και ενώ φρόντισε με κάθε τρόπο το θνητό σώμα του, άφησε την αθάνατη ψυχή του να πεθάνει και αμέλησε να «επενδύσει» κάτι σε αυτήν. Ανέλαβε ο ίδιος ολοκληρωτικά την φροντίδα του και αποστράφηκε τον Θεό ο οποίος φροντίζει για κάθε πλάσμα του, πόσο μάλλον για την κορωνίδα της δημιουργίας του, τον άνθρωπο. Έδιωξε τον παντογνώστη και παντοδύναμο Θεό και μέσα στον παραλογισμό του φρόντισε και μερίμνησε ο ίδιος για τον ίδιο. Και να πως κατέληξε...
Έχασε τη σημαντικότερη «επέν­δυση». Ξέχασε να επενδύσει στην αιωνιότητα. Ξέχασε πως σε αυτή την ζωή δεν είναι αιώνιος, αλλά πρόσκαιρος και προσωρινός και πως σίγουρα κάποια στιγμή θα την αποχαιρετήσει... Και φυσικά βρέθηκε προ εκπλήξεως και μάλιστα εκπλήξεως μεγάλης και μη αναστρέψιμης... Άρα το πάθημα του πλουσίου, ήταν πάθημα ακριβώς επειδή εκείνος το έκανε να είναι. Εκείνος προκάλεσε την τύχη του ή μάλλον αμέλησε γι’ αυτήν. Και δεν πρόκειται για απειλή ή τιμωρία του Θεού.
Αν όμως ο πλούσιος είχε φροντίσει να οικοδομήσει τον ουράνιο θη­σαυρό του; Αν είχε φροντίσει, δηλαδή, την σχέση του με το Θεό και Τον είχε τοποθετήσει αρχή, μέση και τέλος σε όλα; Σε κάθε ανάσα του, σε κάθε μέριμνά του, από τα πιο καθημερινά και υλικά ως τα σπουδαιότερα της ζωής του...; Τότε την ώρα που ο Κύριος τον καλούσε κοντά Του, οποιαδήποτε ώρα και αν ήταν αυτή, θα ήταν χαρούμενος και σίγουρος για τον εαυτό του. Τότε θα έβλεπε επιτέλους τον «θησαυρό» του.
Αντιθέτως, ο πλούσιος όχι μόνο ξέχασε και απομακρύνθηκε από τον Θεό αλλά μάλιστα θεώρησε τον εαυτό του δυνατότερο από τον Θεό. Προσκύνησε, δηλαδή, τα είδωλα... προσκύνησε τον εαυτό του. Και ρύθμισε την ζωή του με βάση την υποτιθέμενη «παντοδυναμία» του... Πόσο άφρων!
Πόσο άφρονες είμαστε όλοι μας κάθε φορά που κάνουμε κέντρο της ύπαρξής μας το «εγώ» μας, το μίζερο και φτωχό εαυτό μας. Κάθε φορά που περιχαρακωνόμαστε στον κοντόφθαλμο εγωισμό μας. Κάθε φορά που αρνού­μαστε την αιτία της ύπαρξης μας, την πηγή της ζωής μας, τον τροφοδότη και ζωοποιό Θεό. Καιρός είναι λοιπόν, να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας, να διορθώσουμε την λογική μας, να ψάξουμε για αλλιώτικους θησαυρούς από αυτούς που έχουμε μάθει να κυνηγούμε. Ας πλουτίσουμε τη ζωή μας με Θεό... Είναι ο μόνος πλούτος που πραγματικά μας ταιριάζει και που θα μείνει εις τον αιώνα...

«Κυνήγι μαγισσών»

Από την εποχή της ακμής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακόμα (του λεγόμενου Βυζαντίου) η ορθοδοξία αποτελούσε ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα της ελληνικής ταυτότητας. Κι ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη με τον καθολικισμό πέρασε μέσα από τη σκοτεινή δίνη της Ιεράς Εξέτασης, ο Βυζαντινός και Νεοελληνικός Πολιτισμός τέτοιου είδους μεσαίωνα δεν βίωσε ποτέ· μάγισσες δεν κυνήγησε, ούτε έκαψε ποτέ. Αντιθέτως αν κάτι κυνή­γη­σε, αυτό ήταν η γνώση, η οποία θα οδηγούσε στην αφύπνιση του Γένους από τον τουρκικό ζυγό... Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, το Κρυφό σχολειό και οι μεγάλοι δάσκαλοι του γένους, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Άνθιμος Γαζής και πολλοί άλλοι ακόμα κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση.

Μέσα σε αυτό το κλίμα υπήρξαν κι εκείνες οι μορφές, που πλήρωσαν με τη ζωή τους το σχήμα (ράσο) που έφεραν... Ο Πατριάρχης Κωνσταντι­νου­πό­λεως Γρηγόριος Ε’ απαγχονίστηκε από τους Τούρκους ανήμερα του Πάσχα του 1821, ενώ ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος αρνήθηκε με αυτοθυσία να διαφύγει με τη βοήθεια γαλλικού πλοίου από τη Σμύρνη κατά τις τραγικές εκείνες ώρες της Μικρασιατικής καταστροφής. Έτσι μαζί με πλήθος άλλων πό­τισε με το αίμα του τη Μικρασιατική γη, καθώς βασανίστηκε φρικτά και σφαγιάστηκε από τον τουρκικό όχλο. Το πρότυπό του –όπως και αμέτρητων άλλων ακόμα– διανθίζει τις σελίδες της Ιστορίας, αλλά και των συναξαρίων.

Ωστόσο το έργο της Εκκλησίας στο σύ­νο­λό του είναι σημαντικό και αξιοθαύ­μαστο, αλλά σπάνια γνωστό, μιας και στερεί­ται διαφή­μισης και τυμπανοκρουσιών, ενώ στηρί­ζεται αποκλειστικά στο περίσσευμα καρ­διάς κλήρου και πιστών. Βεβαίως, συχνά γίνεται λόγος για βαρύγδουπα σκάνδαλα με πρωταγω­νι­στές αρχι­ερείς, ιερείς και γενικά πρόσωπα σεβαστά στο χώρο της Εκκλησίας! Και τότε είναι που κανάλια, έντυπα, τα ΜΜΕ στο σύνολό τους, πέφτουν με μανία κι «ενθουσιασμό» πάνω στην είδηση και σαν σε παροξυσμό, επιδίδονται σε ένα ξέφρενο παραλήρημα εναντίον της Εκκλησίας· ένα άλλο κυνήγι «μαγισσών»... Και το γαϊτανάκι αρχίζει· η μία «αποκάλυψη» διαδέχεται την άλλη· συμπεράσματα εξάγονται, συχνά δίχως αποδείξεις και οπωσδήποτε πριν την ώρα τους...

Σε κάθε περίπτωση οι «αμερόληπτοι» τηλεπαρουσιαστές-δικαστές φαίνεται να κρίνουν τις καταστάσεις με τα δικά τους εκάστοτε μέτρα και σταθμά... Αδιαφορούν ή συχνότερα αποσιωπούν το υπεράνθρωπο έργο της Εκκλησίας, ενώ συγχρόνως σπεύδουν να καταγράψουν και να επικρίνουν ο,τιδήποτε έχει τη «μυρωδιά» σκανδάλου με αποκαλύψεις κάθε φορά κατά το «δοκούν» και το συμφέρον τους. Μια τέτοια στάση, εκ μέρους τους, ωστόσο, δε μπορεί να εκληφθεί ως αναντίρρητη αλήθεια· ίχνος αλήθειας ίσως... Πάντως, επ’ ουδενί ως αλήθεια.

Αναντίρρητη αλήθεια αποτελεί το γεγονός ότι Εκκλησία δεν είναι μόνο οι ιερείς, αλλά και το Χριστεπώνυμο πλήρωμα· ο λαός! Καμιά Θεία Λειτουργία δεν δύναται να πραγματοποιηθεί και να ολοκληρωθεί, χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή! Χρειάζεται η ουσιαστική παρουσία, τόσο του ιερέα, όσο και του πιστού... Γιατί ο πιστός οφείλει να ελέγχει τα συμβαίνοντα εντός της ενορίας του αλλά και να προσεύχεται θερμά για τους ιερείς του, όπως κι εκείνοι κάνουν γι’ αυτόν στο φρικτό θυσιαστήριο. Το να τους πετροβολεί με την πρώτη ευκαιρία, συχνά μάλιστα χωρίς αποδείξεις, αποτελεί στάση ενδεικτική ανευθυνότητας, στρουθοκαμηλισμού και φαρισαϊσμού, μιας και ψεγάδια, που για τους περισσότερους ανθρώπους θεωρούνται «πταίσματα», προσάπτονται ως βαρύ αμάρτημα στις πλάτες του «παπά»...
Αν κάποιος γνωρίζει, έχει δει με τα μάτια του αμάρτημα ιερέως και πιστεύει πως δεν αγιάζεται από αυτόν, τι πρέπει να κάνει;
Αν κάποιος γνωρίζει αμάρτημα κάποιου ιερέως πρέπει να το αναγγείλει στον Αρχιερέα, ώστε να το εξετάσει. Έτσι επιτάσσει ο Μ. Βασίλειος. Δεν πρέπει να νομίζει πως ο ιερέας αυτός είναι ανίερος πριν αποφασίσει η Εκκλησία. Αφού λοιπόν ο ιερέας δεν εμποδίζεται από τη συνείδησή του, δεν πρέπει ο άνθρωπος να τον αποστρέφεται ή να τον εμποδίζει να ιερουργεί. Εκείνος ο οποίος γνωρίζει το αμάρτημα του ιερέως, ας αφήσει την κρίση γι’ αυτό στο Θεό και ας δέχεται ως πλήρη και έγκυρο τον αγιασμό από τον αμαρτάνοντα ιερέα ως όργανο του Θεού. Θα έχει έτσι τέλειο τον αγιασμό και περισσότερο μισθό, καθόσον προσέρχεται προς τη Χάρη περισσότερο με την πίστη στο Θεό και όχι για την αρετή του ιερέως και αποβλέπει πλήρως στο Θεό και όχι στον άνθρωπο-ιερέα. Διαφορετικά, φαίνεται πως δεν προσέρχεται με πίστη στα Θεία Μυστήρια. «Κάθε τι που δεν είναι εκ πίστεως, είναι αμαρτία». Ο μεγάλος μισθός έρχεται όταν δεν κατακρίνουμε τους αδελφούς μας [, όχι μόνο τους ιερείς αλλά και όλους τους ανθρώπους].
Άγιος Συμεών, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (15ος αι.)

Ευτυχώς, ο ελεήμων Θεός επιτρέπει όσα συμβαίνουν προς γνώση, συμμόρφωση και εκπλήρωση του όποιου σχεδίου Εκείνος γνωρίζει, ούτως ώστε ακόμα και ο πλέον ανάξιος ή ποτισμένος στην αμαρτία να αγιασθεί, αφού μετανοήσει και λάβει συγχώρεση. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια· ο Θεός ως Αγάπη, αυτό κάνει μόνο... Αγαπά, χωρίς να κατακρίνει, περιμένει κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή της μετανοίας, συγχωρεί. Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να φερθεί αναλόγως; Ν’ αγαπήσει μ’ όλη του την καρδιά σαν το Σαμαρείτη, ακόμα κι αυτόν που τον αδίκησε, αφού του προσφέρει το δώρο της συγχώρεσης; Η καθημερινή πρακτική έχει αποδείξει πως πέρα από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις αγιασμένων μορφών, κάτι τέτοιο μοιάζει ανέφικτο... Οι απαντήσεις δικές σας.

Ουδείς χάνεται μέσα στο πλήθος

Ο Κύριος σήμερα περπατά ανάμεσα στο πλήθος. Διαβαίνει ανάμεσα σε ένα πλήθος που Τον σπρώχνει και Τον πιέζει, σε ένα πλήθος που παρευρίσκεται στον ίδιο χώρο για ποικίλους λόγους. Κάποιοι από τους εκεί αναζητούν να μάθουν, κάποιοι αναγνωρίζουν το πρόσωπο του Κυρίου τους, κάποιοι διερωτώμενοι για την ξεχωριστή και μοναδική υπόσταση αυτού του «ανθρώπου» προσπαθούν να κατανοήσουν όσα ακούν από αυτόν. Κάποιοι άλλοι είναι εκεί επειδή είναι απλά περίεργοι. Άνθρωποι ακριβώς όπως εμείς, με τα ίδια ερωτηματικά και ανησυχίες, ίσως σε μια εποχή που τα πάντα δεν ήταν τόσο σχετικά και αόριστα.

Ο Χριστός διασχίζει το πλήθος και δεν δυσανασχετεί που σπρώχνεται και συμπιέζεται. Δεν χρησιμοποιεί τους μαθητές Του για να απομακρύνουν όσους είναι γύρω Του, αλλά με ταπεινό και σταθερό φρόνημα προχωρά. Μέσα σε αυτό το πλήθος μια γυναίκα Τον ακουμπά. Μία γυναίκα που πάσχει από πολυετή αιμορραγία, αγγίζει την άκρη του ιματίου του και ιατρεύεται. Αυτή η γυναίκα είναι προφανές οτί δεν αμφιβάλλει για την πίστη της. Γνωρίζει βαθιά ότι μπροστά της έχει τον Κύριος και Θεό της και δεν χάνει λεπτό την ευκαιρία να «απαιτήσει» την ίαση της, αφού δεν ζητά από τον Κύριο να την κάνει καλά , αλλά προχωρεί μόνη της και Τον αγγίζει. Είναι σίγουρη πως και μόνο το άγγιγμα της άκρης του ρούχου του Ιησού θα τη θεραπεύσει.

Είναι άξια λόγου και αναφοράς η αντίδραση του Κυρίου στο άγγιγμα της γυναίκας. Ρωτάει τους μαθητές ποιος τον ακούμπησε, κι αυτό όχι επειδή δεν γνωρίζει, αλλά κυρίως γιατί θέλει να δώσει στην γυναίκα τη δυνατότητα με τη δική της βούληση να δηλώσει το γεγονός. Έκπληκτος ο Πέτρος, ρωτά πως είναι δυνατόν μέσα στο πλήθος που Τον συνθλίβει ο Κύριος να αισθάνεται το άγγιγμα ενός ανθρώπου και ο Χριστός επιβεβαιώνει πως διαισθάνθηκε δύναμη να εξέρχεται από Τον ίδιο. Η δύναμη του Χριστού δεν εξήλθε από μόνη της, δεν «εκλάπη» από την γυναίκα αλλά ο ίδιος ο Κύριος που γνωρίζει τα πάντα θεράπευσε τη γυναίκα κατά την πίστη της.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο διαφαίνεται για μια ακόμη φορά το μεγαλείο του Θεού μας. Στη βουή του πλήθους διακρίνει ην ψυχή κάθε ανθρώπου και τις διαφορετικές ανάγκες του. Επικοινωνεί και ιατρεύει τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, προσωπικά και μοναδικά, όπως κάνει και με την αιμορροούσα. Για το Θεό είμαστε μοναδικές προσωπικότητες και μας καλεί να συμμετάσχουμε στη Βασιλεία των Ουρανών με ιδιαίτερο τρόπο ο καθένας. Πότε δεν ήμασταν, ούτε θα είμαστε για Εκείνον μάζα ή όχλος. Πάντα θα είμαστε τα παιδιά Του και πάντα θα μας δίνει ξεχωριστές και προσωπικές ευκαιρίες για να ανταποκριθούμε στην κλήση που μας κάνει.

Τα θαύματα που πραγματοποιεί ο Θεός στη ζωή μας είναι πάρα πολλά. Καμιά φορά δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και αν ποτέ το αισθητήριο της καρδιάς μας τα διαισθανθεί τότε πολλές είναι εκείνες οι φορές που τα αποδίδουμε στην τύχη ή σε συμπτώσεις. Ζούμε σε μία εποχή που θεωρούμε ότι τα πάντα μπορεί να είναι σχετικά… παρόλα αυτά μέσα σε αυτό το θόρυβο που προκαλούμε μόνοι μας, όπως ο όχλος του Ευαγγελικού Αναγνώσματος, όμορφο θα ήταν να προσπαθήσουμε, όπως η αιμορροούσα, να εκτείνουμε έστω και δειλά, τα χέρια σε Εκείνον, για να μας αποτραβήξει από την κενότητα του βίου μας και να μας βάλει στην αγάπη Του που είναι απόλυτη και όχι σχετική όπως η ζωή μας.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πόσο στα αλήθεια κοστολογείται σήμερα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια; διακόσιες χιλιάδες ευρώ ειναι άραγε αρκετές για να την εξαγοράσουν; το οτι οι πιο μύχιοι δρόμοι του μυαλού εκτίθενται ανεπανόρθωτα και γίνονται βορά στο φιλοθεάμον κοινό, μπορεί να θεωρείται γεγονός άνευ ουσιαστικής σημασίας; Είναι δυνατόν κανείς να μοιράζεται αυστηρώς προσωπικές στιγμές της ζωής του μ'ένα άγνωστο κι απρόσωπο πλήθος τηλεθεατών, πληγώνοντας συχνα μάλιστα κατά τρόπο άκομψο και σκληρό, τους δικούς του ανθρώπους; Κι όμως η πρακτική των reality εκπομπών της τηλεόρασης αποδεικνύει πως κάτι τέτοιο οχι μόνο μπορεί να συμβεί, αλλά ήδη συμβαίνει, λαμβάνοντας όλο και πιό άγριες διαστάσεις απο καιρό σε καιρό!

Ανθρωποι νεαρής ηλικίας-ως επι το πλείστον-προκειμένου να "εξασφαλίσουν" το μέλλον τους ξεπουλούν ελαφρά τη καρδία τον εαυτό τους, την αξιοπρέπεια. τις στιγμές και τα όνειρα τους, έναντι πινακίου φακής, επι της ουσίας... Πόσοι απο αυτούς άραγε δεν είχαν απορρίψει στο παρελθόν το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως προφασιζόμενοι διάφορες αστήρικτες και πολλές φορές αστείες δικαιολογίες του τύπου: " Δεν μετανοιώνω για τίποτα, αλλά έστω οτι είχα κάτι για να μετανοιώσω...γιατί να πάω στον παπά; τι παρα πάνω μπορεί να μου προσφέρει απο το να τα πω απ ευθείας στον Θεό; και εάν ο παπάς με κρίνει; και εάν αποκαλύψει όσα του εμπιστεύτηκα;

Αγνοούν και περιφρονούν αυτοί οι άνθρωποι την έννοια και το μεγαλείο του μυστηρίου κατα το οποίο ο ιερέας γίνεται αγωγός ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό και μέσα απο την ταπείνωση, την μετάνοια και την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος αίρει την αμαρτία, συγχωρεί και καθοδηγεί τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, πρός την πορεία εκείνη που ως τελικό στόχο έχει το καθ' ομοίωση με τον Δημιουργό, δηλαδή τον Αγιασμό.
Κι ενώ λοιπόν όλη αυτή η θαυμαστή και θαυματουργική διαδικασία της Ιεράς Εξομολογήσεως ελάχιστα αφορούσε ή συγκινούσε μέχρι προ ολίγου πολλούς από τους σύγχρονους "μοντέρνους" ανθρώπους, αυτοί οι ίδιοι βρίσκονται ξαφνικά να "εξομολογούνται" σε αγνώστους τις πιο κρυφές και προσωπικές τους εμπειρίες, έχοντας ως κοινό όχι μόνο τους οικείους τους, αλλά και πλήθος τηλεθεατών που με τα αδηφάγα βλέμματα τους ξεγυμνώνουν τις σκέψεις, τις στιγμές, τις ζωές των "μονομάχων" στον αέρα. Η Ρωμαική αρένα σε όλο της το μεγαλείο! Το αίμα μόνο λείπει για να ολοκληρώσει το θέαμα και να κάνει την βραδιά ακόμα πιο ερεθιστική και απολαυστική... Αλλά που θα πάει; θα έρθει και αυτό! Κάποια στιγμή που οι αποκαλύψεις θα φτάσουν στο αποκορύφωμα τους, ποιος θα εγγυηθεί ότι ο απατημένος, ο χλευασμένος, ο ατιμωμένος δεν θα βάψει τα χέρια του με αυτό; Άλλωστε στις αντίστοιχες εκπομπές του εξωτερικού κάτι ανάλογο έχει ήδη συμβεί. Πολύ περισσότερο εφόσον τα "νούμερα" τηλεθέασης και το χρηματικό κίνητρο εκπορνεύουν το πρόσωπο, ξεπουλώντας το και μετατρέποντας το σε περίγελο, έτοιμο να βγάλει στην φόρα ό,τι πιο ιδιαίτερο ή ιερό έχει βιώσει με μόνο γνώμονα το κέρδος.

Όσο για την αλήθεια... αυτή παύει να έχει αξία από την στιγμή που αποκαλύπτεται με μόνο στόχο τις 200.000 Ευρώ και με τίμημα, έστω και εκούσια, το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα: την αξιοπρέπεια και την ιδιωτικότητα της προσωπικής ζωής. Τότε είναι που η στιγμής της αλήθειας μετατρέπεται σε αρχή του τέλους της προσωπικής υπόστασης και το σκηνικό αλλάζει, το πλήθος κραυγάζει, ζητώντας ακόμη περισσότερο "θέαμα", μεταμορφούμενο σε σαδιστή ηδονοβλεψία που όσο πιο μεγαλή αγωνία διακρίνει στην όψη του παίκτη, τόσο περισσότερο ευχαριστιέται... και θέλει και άλλο...κι ο εφιάλτης αρχίζει...

ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ:

Ποια η δική μας στάση σε αυτό το αίσχος; Να αηδιάσουμε επιτέλους με την κατάντια αυτών που διαμορφώνουν αλλά και βιάζουν συνειδήσεις από την τηλεόραση, να κλείσουμε την τηλεόραση επιδεικτικά και να τους επιστρέψουμε ως άχρηστα τα σκουπίδια που μας πλασσάρουν. Ας κρατήσουμε από την τηλεόραση μόνο αυτό που αξίζει και τους υπόλοιπους τηλεπτικούς σταθμούς ας τους οδηγήσουμε στο μαρασμό! Γένοιτο

Ολη η αλήθεια;;;;;;;;;

Πριν απο λίγο παρακολούθησα ελάχιστα, απο την εβδομαδιαια εκπομπή του κ.Λαζόπουλου,η οποία ομολογουμένως,ειναι πολύ καλή,την αναφορά που εκανε στον μικρό Κούρδο που ζητούσε να προσέξουμε την οικογένεια του γιατί δεν εχουν φώς και θέρμανση αυτές τις κρύες νύκτες .

Χάρηκα για την αναφορά αυτή,γιατί άγγιξε την Ελληνική πραγματικότητα,μιάς κοινωνίας χωρίς ανθρωπιά και σεβασμό στο πρόσωπο,αλλά περίμενα εναγωνίως να ακούσω και την συνέχεια.......

μιά συνέχεια που λίγοι θα την γνωρίζουν και που κρύφτηκε , θέλω να πιστεύω απο άγνοια ,απο τον δημιουργό της σατυρικής εκπομπής.

Μια συνέχεια που φανερώνει την δυναμική της Εκκλησίας μας και την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου μας κ.κ.Ιερωνύμου,με εντολή του οποίου ζητήθηκε να στεγαστούν οι Κούρδοι της Πεντέλης σε ξενώνες της Εκκλησίας.

Νομίζω οτι κάποιες τέτοιες κινήσεις πρέπει να λέγονται και να τυχαίνουν επαίνων , οχι βέβαια γιατί η Εκκλησία τους χρειάζεται, αλλά γιατί ειναι αναγκαίοι, για να τονίζεται η αλήθεια ,οτι η ανθρωπιά δεν λείπει, ούτε και στις μέρες μας και οτι η κοινωνία μας μπορεί να γίνει πιό αληθινή οταν εχει αναφορά στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ο Αληθινά Μεγάλος

Την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη η εκκλησία μας εορτάζει τον Ιερό Νιπτήρα. Κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου ο Κύριος λαμβάνει μία λεκάνη με νερό, ζώνεται το λέντιον (πόδια), παραμερίζοντας τα εξωτερικά του ενδύματα και ξεκινά να πλένει τα πόδια των μαθητών του. όταν πλησιάσε η σειρά του Πέτρου, αυτός αρνήθηκε να πργματοποίηθει μια τέτοια ενέργεια στον ίδιο γιατί θεώρησε την πράξη πολύ απαξιωτική και ευτελή για τον Κύριο και Διδάσκαλό του. Ο Ιησούς όμως, επιμένοντας, του αποκρίθηκε, πως αν δεν υπακούσει και δε σταθεί να τον πλύνει, τότε δεν θα έχει καμία θέση κοντά Του. Αυτό σήμαινε πως ο Πέτρος δεν θα ήταν 'αξιος πλέον, να αποκαλείται μαθητής του Χριστού, αφού δεν θα ήταν σε θέση στο μέλλον να ακολουθήσει το παράδειγμά Του.


Σ΄αυτό λοιπόν ακριβώς το σημείο έγκειται και αποκαλύπτεται η ερμηνεία του παραδόξου, κατά τα ανθρώπινα μέτρα, αυτού γεγονότος. μιας και αποτελεί εύλογο ερώτημα το πως είναι δυνατόν ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού να ταπεινώνεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνεται υπηρέτης των δημιουργημάτων του (ανθρώπων). Την απάντηση σ΄αυτό δίνει ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας πως "αφού εγώ ο Κύριος και Διδάσκαλος, έπλυνα τα πόδια σας, έτσι κι εσείς οφείλετε να πλένετε τα πόδια ο ένας του άλλου"! Θέλοντας βέβαια μ΄αυτό να πει, πως εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ των ανθρώπων θα πρέπει να γίνει υπηρέτης τους και εκείνος που θέλει να γίνει πρώτος, θα πρέπει να γίνει δούλος όλων! Άλλωστε συμβαίνει το εξής, όσο ο άνθρωπος κυνηγά τη σκιά του (τη δόξα), τόσο εκείνη φεύγει και όσο την αποστρέφεται, εκείνη τον ακολουθεί!


Είναι λοιπόν σαφές και διαχρονικό το μήνυμα που μας στέλνει ο Χριστός και που μας καλεί όλους να κάνουμε πράξη στην ζωή μας. Είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε όλοι την ταπείνωση, τη λεγόμενη και πλουτοταπείνωση διότι είναι αυτή που επιφέρει πολλές ευεργεσίες σ΄αυτόν που την ενστερνίζεται και τον οδηγεί στη σωτηρία και στη δικαίωση. η ταπείνωση είναι μεγάλη αρετή και έχει τη δύναμη να ελκύει τη Χάρη του Θεού στην ψυχή των ανθρώπων. Και όταν έρθει η Χάρη του Θεού τότε αυτή σκεπάζει την ψυχή από κάθε πάθος και κάθε πειρασμό, αποτελεί το πιο δυνατό όπλο κατά της αμαρτίας και του κράτους του "εχθρού".


Ο δρόμος που οδηγεί στην ταπείνωση είναι το να θεωρείς τον εαυτό σου κάτω απ΄όλη την κτίση και το να προσεύχεται αδιάλειπτα. Διότι το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του κάτω απ΄όλους και τελευταίο όλων τότε πως μπορεί να υπερηφανευτεί για κάτι ή να κατακρίνει ή να εμπαίζει και να συκοφαντεί κάποιον; Μ΄αυτό τον τρόπο επομένως ο άνθρωπος φυλάσσεται από πολλές αμαρτίες και γλυτώνει από αρκετούς πειρασμούς.


Οι πατέρες διδάσκούν πως "ο ταπεινός άνθρωπος αξίζει περισσότερο απ΄όλο τον κόσμο και είναι ο πιο δυνατός απ΄όλους". Αυτό συμβαίνει διότι ο ταπεινός δεν φοβάται μην τυχόν χάσει τη δόξα του ή μήπως θιγεί η αξιοπρέπειά του, αφού εκ των πραγμάτων ο ίδιος θεωρεί ότι δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα, ούτε ότι χαίρει κάποιων σημαντικών αξιών και τιμών. Αυτός όμως που έχει υπερηφάνεια αποδυναμώνεται και στην ψυχή και στο σώμα, επειδή γίνεται δούλος πολλών πραγμάτων (τιμών, δόξας κ.α.) και ταλαιπωρείται τόσο, ώσπου στο τέλος καταρρέει. Καθίσταται επομένως μεγάλο το συμφέρον της ψυχής από την ταπείνωση.


Γι΄αυτό ασ διδαχθούμε από το παράδειγμα του σωτήρος Χριστού και ας επιδιώξουμε στην ζωή μας το πνευματικό κατέβασμα (ταπείνωση) που οδηγεί στον ουρανό και ας αρνηθούμε μετα βδελυγμίας το κοσμικό ανέβασμα που οδηγεί στην απώλεια.

Έναρξη

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί την έναρξη λειτουργίας του blog μου. Ευχαριστώ όσους το επισκέπτονται και όσους επικοινωνούν μαζί μου.